ПӮЛОДӢ ТИЛЛО

ТИЛЛО ПӮЛОДӢ 4 майи соли 1912 дар деҳаи Пиши ноҳияи Шуғнони ВМКБ ба ҷаҳон омадааст. Дар нахустин макотиби шӯравӣ хатту савод бароварда, то соли 1935 муаллими синфҳои ибтидойӣ будааст.

Соли 1940 факултаи филологияи Донишкадаи давлатии омӯзгории Душанберо ба итмом расонда, вориди аспирантураи донишкадаи мазкур шудааст ва аз ҳамон айём то лаҳзаҳои охири умраш устоди кафедраи адабиёти тоҷик будааст.

Фаъолияти адабияш аз соли 1935 оғоз гардида, дар сафи нахустин вассофони дигаргуниҳои бузурги асри худ қарор гирифтааст. Мавзӯъҳои асосии шеърҳояш муҳаббат ба Ватан, дӯстии халқҳо, меҳнати садоқатмандонаи колхозиён, қаҳрамониҳои сарбозони шӯравӣ дар ҷабҳа мебошанд.

Баробари пешбурди корҳои шоистаи илмӣ ва фаъолияти босамари омӯзгорӣ, пайваста шеърофаринӣ ҳам кардааст. Аз ҷумла, соли 1945 достони «Тӯҳфаи шоир»-ро ба табъ расондааст, ки ба тасвиру дигаргуниҳои бузурги дар Помири Шӯравӣ рухдода бахшида шудааст.

Ҳамчунин, муаллифи маҷмӯаҳои ашъори «Бадахшони озод» (1948), «Номаи бахт» (1958), «Баҳори шодӣ» (1962), «Ленин ҳамеша бо мост!» (1963), «Таронаи Октябр» (1967), «Субхи кишвари ман» (1970), «Меваи Октябр» (1972), «Рози дил» (1982) ва ғ. мебошад.

Соли 1965 гулчини ашъораш «Гул кун, Бадахшон!» ба забони русӣ мунташир гаштааст. Шеърҳои алоҳидааш дар маҷмӯаҳои дастҷамъии «Шоирони Тоҷикистон» (Маскав, 1947), «Аз соҳили Панҷ» (1949) ва ғ. чоп шудаанд.

Бо унвони ифтихории «Муаллими хизматнишондодаи Тоҷикистон», ордену медалҳои «Нишони фахрӣ», «Барои меҳнати шоён» ва Ифтихорномаҳои Шӯрои Олии Тоҷикистон» сазовор гардонида шудааст.

Аз соли 1940 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон аст.

24 июли соли 1974 аз олам даргузашт.