Ҳадиса.

Шоири халқии Тоҷикистон Ҳадиса Қурбонова 85-сола шуд.

ТОҶИКИСТОН

Тоҷикистон, бо ҳама куҳдоманӣ
Боз мебинам, ки бопаҳно туӣ.
Мазраҳоят мазраи иқболи ман,
Ин чӣ иқболе, ки побарҷо туӣ.

Чеҳраи ту қурси хуршеди фалак,
Зарфишон аз рӯи ту ҳар барзанат.
Рӯдҳои ту ғазалхонӣ кунанд,
Ҷо шуда хулди барин дар доманат.

Ту сари сабзи ман астӣ дар ҷаҳон,
Сабзтар бошад сари болои ту.
Зери гардун ту бимонӣ бегазанд,
Нангу номус аст сар то пои ту.

Саҷдагоҳам домани паҳноварат,
Ман ба номи ту ҳамеорам суҷуд.
Дар замин бе синаи гарми ту ман
Як нафас, як лаҳза кай дорам вуҷуд?

Тоҷикистон, эй сафобахши ҷаҳон,
Тоҷикистон, чашмаи ҷонам туӣ.
Шукр мегӯям, ки дар рӯи замин
Тоҷикам ман, Тоҷикистонам туӣ!

ГУЛИ ГАНДУМ

Гули гандум, гули гандум,
Гули раънои хуршедӣ.
Ба мисли қатраи шабнам,
Ба мисли бахту уммедӣ.

Гули гандум, гули хуршед,
Гули гандум, сафои дил.
Зи ту бошад вуҷуди мо,
Зи ту бошад бақои дил.

Гули гандум, гули гандум,
Туӣ лабхандаи парвин.
Ту мисли ашки хуршедӣ,
Туӣ гулчин, туӣ гулчин.

Миёни хандаҳои гул
Туӣ танҳо, туӣ танҳо.
Ту охир дидаи бозӣ,
Ту ҷонӣ, ҷони одамҳо.

Гули раънои хуршедӣ,
Гули гандум, гули гандум.
Ба мисли бахт испедӣ,
Банурӣ чун рухи мардум…

ТУ БОШӢ

Ту бошиву канори обшорон,
Гулу себаргаву савти ҳазорон.
Наи чӯпон зи ишқи мо сарояд,
Ба монанди шаби келинбиёрон.

Сарамро монда бар китфи баландат,
Намоям гӯш гуфтори чу қандат,
Дари дилро кушоӣ, роз гӯӣ,
Хуш ояд орзуи дилписандат.

Зи нилуфар самои пурситора,
Шавад тобанда чатри пуршарора.
Ба сар мисли арӯсон тоҷ бандам
Зи гулҳои тару аз моҳпора.

Вале ту рафтаӣ, ёди ту мондаст,
Ба дил акси рухи шоди ту мондаст.
Набуд дар ту вафое, аз чӣ ҳоло
Ба чашмам қадди шамшоди ту мондаст?

ЁДАТ МЕКУНАМ

Ҳар гаҳ ки ёдат мекунам,
Дил мекунад фарёдҳо.
Ҳар гаҳ садоят мекунам,
Бо нола ояд бодҳо.

Ҳар гаҳ ба пеши дидаам,
Акси ту пайдо мешавад.
Дурдонаҳои ашки ман
Ҷӯбори пӯё мешавад.

Ҳар гаҳ даруни дидаам
Рӯи ту гардон мешавад.
Аз чашми гардун то саҳар
Исторарезон мешавад.

Эй қисмати дасти қазо,
Эй рӯзгори сахти ман,
Ку он ҷавонии баноз,
Ку шаҳпари гулбахти ман?

Ҳар гаҳ садоят медиҳам,
Гӯӣ: «Манам», гӯӣ: «Манам,
Лек аз ту дур афтодаам,
Дар мадфанам, дар мадфанам!»

Рафтиву умре ёди ту
Ҷони маро гирён кунад.
Дар пуштаҳои бесадо
Чун бодҳо сарсон кунад.

ТО ТУ ҲАСТӢ

То ту ҳастӣ, як ҷаҳонам,
Шӯху хандону ҷавонам.
Зери чархи ҷовидона
Бебақо не, ҷовидонам.

То ту ҳастӣ, дар хурӯшам,
Рафта то гардун сурӯшам.
Аз хазоне нест бокам,
Чун баҳорон сабзпӯшам.

Аз дили ту дилнишинам,
Аз нигоҳат нозанинам.
Зуҳраи афлокие ман
Дар самои ин заминам.

То ту ҳастӣ, пуртавонам,
Бо ҳама пирӣ ҷавонам.
Бо ту сӯи орзуҳо
Ҳамравони ман, равонам.

Баъди ту ман синачокам,
Зиндаам, гарчи ҳалокам.
Баъди ту дар чанги бодам,
Мушти хоки дарднокам.