Муҳаммад Ғоиб. Бар сари турбати дўст

Дар мотами ў зи гўш бар гўш гузашт:
Умраш ҳама пур зи нешу камнўш гузашт.

Дар ҳолати офаридани ҳар асараш
Шуд сел сиришк, аз пули абрўш гузашт.

Дар кишвари ёд то ватандор шавад,
Ҷон канда, зи сад кўи фаромўш гузашт.

Ў гуфт зи «Марги бегуноҳ», осуда
Аз хирмани оташ чу Сиёвуш гузашт.

Гуфтанд, ки: – Қаҳрамони як қиссаи ўст,
Вақте ки зи кўча як сияҳпўш гузашт.

Гўё, ки зи бори ба сараш ҳам шунавам:
Бар сар бирасад, ҳар он чи аз дўш гузашт.

Пудинаи гулбоӯи сухан буд магар?
Аз роҳи димоғ гўиё бўш гузашт.

То халқ ба ў гарм кушояд оғўш,
Аз баҳри ҳама лаззати оғўш гузашт.

Пур кард ҳама дафтари ҳастӣ зи сухан,
Худ лек чу лаббастаи хомўш гузашт.